A fabricación, distribución e venda de produtos de marcas notorias que afectan a multitude de sectores produtivos constitúe unha das máis importantes actividades delituosas a nivel mundial con prexuízo directo tanto para as empresas como para o consumidor. Veámoslo en datos: a Cámara de Comercio Internacional cifra a perda en 600 billóns de dólares, o que vén ser un 7% do comercio mundial. Se pomos o zum, no ano 2012 no noso país incautáronse 40 millóns de artigos falsificados. O prexuízo económico cífrase en mil millóns de euros. Máis datos preocupantes: se nunha análise somero parece verse unha actividade de subsistencia vinculada ao perfil do inmigrante irregular de procedencia africana, cando tiramos da manta, e nunca mellor devandito, atopámonos organizacións criminais, mafias, explotación laboral e lavado de grandes cantidades de diñeiro. As malas noticias non terminan aquí; a estatística demostra que esta tipoloxía delituosa crece exponencialmente ano tras ano.
¿As consecuencias? A piratería e a falsificación ataca o prestixio das marcas. A inseguridade xurídica cerna as desexables garantías para os emprendedores de que os seus proxectos non serán fusilados en só uns meses. Máis aínda: desincentiva e desprotexe a creatividade e a innovación. Baléiranse de contido termos como propiedade industrial ou intelectual. Pero, ¿que facemos para combater esta secuela? Lamentablemente, en tendencia lexislativa, o noso país atópase no furgón de cola. Non en balde, o Departamento de Comercio de EE.?UU. considéranos un dos países máis preocupantes de Europa.
emos un código penal laxo e tolerante coa fraude, unha venda de menos de 400 euros (equivale a 200 deuvedés) é considerada falta e non delito. Aínda por riba, atopámonos con que a vixilancia da lei, que autoriza desde xuíces a policías locais a actuar de oficio, adoece de falta de motivación. ¿Como explicar entón a presenza de vendedores de forma tan habitual como aceptada sen que se actúe de xeito contundente? Co agravante da depresión económica como pano de fondo, pero sen el tamén, moitos preguntámonos onde quedan os dereitos do comercio comerciante polo miúdo. Nin que dicir ten que os axentes sociais, colectivos, asociacións e o propio sistema educativo han de implicarse de xeito activo espindo os riscos e prexuízos que para cada un de nós ten a fraude. A colza ou o metílico son dramáticos exemplos que nos recordan as consecuencias de non facelo.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario